NIKOΣ ΚΑΡΑΚΑΛΠΑΚΗΣ: "Το μεγαλύτερο στοίχημα για έναν καλλιτέχνη είναι να μπορέσει μέσα στα χρόνια να εξελίσσεται συνεχώς, να σέβεται τον εαυτό του και το κοινό και κυρίως να ναι δίκαιος απέναντι στον χρόνο"

1.Νίκο πώς είσαι αυτή την περίοδο;

 Πολύ δημιουργικός. Μετά την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού μου άλμπουμ ετοιμάζω την επίσημη παρουσίαση του στην Αθήνα στα τέλη Μαΐου και παράλληλα σχεδιάζω το πρόγραμμα που θα στηρίξω σε ζωντανές εμφανίσεις τα τραγούδια του δίσκου.

2.Πες μας για το νέο άλμπουμ σου που κυκλοφόρησες πρόσφατα το “Ο,τι μας ανήκει”.

 Το άλμπουμ «Ό,τι  μας ανήκει»  αποτελείται από οχτώ τραγούδια που υπογράφουν σημαντικοί δημιουργοί: Γιάννης Σπανός, Λίνα Νικολακοπούλου, Νένα Βενετσάνου, Λίνος Κόκοτος, Μαρία Παπαδάκη, Γιώργος Καγιαλίκος, Αρετή Κοκκίνου, Νίκος Δούκας, Ανδριανή Ζαγγανά και «Το τριαντάφυλλο» του Νικηφόρου Βρεττάκου μελοποιημένο από την Πηγή Λυκούδη. Είναι μια πολύ φροντισμένη έκδοση, με 16σελιδο booklet, αισθητική που με εκφράζει απόλυτα και ήχο που φρόντισα για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η επιμέλεια παραγωγής είναι δική μου και οι ενορχηστρώσεις της Αρετής Κοκκίνου.

3.Είδη σημειώνει μεγάλη επιτυχία, γενικά ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει. Που πιστεύεις οφείλεται αυτό;

 Είναι μία δουλειά που την έχτισα με πολλή αγάπη και κόπο και επέλεξα τραγούδια που μπορούν να ακούγονται σε οποιαδήποτε εποχή, χωρίς να έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι βιωματικά τραγούδια που με συγκίνησαν και χαίρομαι που ο κόσμος τα αγκάλιασε με θέρμη.

4.Τι είναι εκείνο που, γενικότερα, μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για σένα;

 Τα βιώματα μου. Αυτό που η ψυχή μου αναζητά. Την ομορφιά ίσως… σε ένα σώμα, σε ένα βλέμμα, σε ένα χαμόγελο… στην φύση που σοφά χτυπά στους παλμούς του σύμπαντος.

5.Με τη δισκογραφία να ψυχορραγεί, πώς επηρεάζεται το ελληνικό μουσικό τοπίο; Και πώς σας επηρεάζει δημιουργικά ο τρόπος με τον οποίον ακούμε πλέον μουσική;

Πέρασα από πολλά προσωπικά «κανάλια» για να αφουγκραστώ την σημερινή σκληρή πραγματικότητα στο μουσικό τοπίο. Επέλεξα να κάνω ότι ζητούσε πρώτα η ψυχή μου και κατόπιν αυτό που όριζε η προσωπική μου αντίληψη. Και φαίνεται πώς δικαιώνομαι. Σε ένα παράλογο - κατ εμέ – σημερινό σύστημα της βιομηχανίας της μουσικής ρίσκαρα το αυτονόητο.

6.Θεωρείς ότι η νέα γενιά τραγουδιστών, στην οποία ανήκεις κι εσύ, έχει ευελιξία;

 Σε ανεξάρτητες παραγωγές όπως η δική μου σίγουρα ναι. Στις άλλες που κάνουνε κουμάντο άλλοι όχι. Βέβαια στις ανεξάρτητες παραγωγές οι δυσκολίες στο να προβληθούν μέσω των ραδιοφώνων και της τηλεόρασης είναι τριπλάσιες. Είναι μια απόδειξη το ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία και πραγματικό καλλιτεχνικό ενδιαφέρον  για πολλούς νέους καλλιτέχνες όταν άνθρωποι του χώρου αδιαφορούν επειδή δεν τους γνωρίζουν προσωπικά. Αλλά δεν μπαίνουν κι εύκολα στην διαδικασία να τους μάθουν. Εκεί πραγματικά μόνο η τύχη κάνει κουμάντο.

 7.Ποιο είναι το μεγαλύτερο στοίχημα για έναν καλλιτέχνη;

Να μπορέσει μέσα στα χρόνια να εξελίσσεται συνεχώς, να σέβεται τον εαυτό του και το κοινό και κυρίως να ναι δίκαιος απέναντι στον χρόνο για να ναι και ο χρόνος δίκαιος απέναντι του.

8. Τι χρώμα θα έβαζες στα παιδικά σου χρόνια;

 Πράσινο. Γιατί και στις δυσκολίες είχα μια έμφυτη αισιοδοξία μέσα μου, πίστευα πολύ σε μένα παρόλο που σαν παιδί που αγαπούσα την μουσική είχα παραπάνω ευαισθησίες και είχα αντιμετωπίσει και βίαιες συμπεριφορές από παιδιά της ηλικίας μου που με οδήγησαν πολλές φορές σε ψυχολογικά αδιέξοδα. Με συγκινεί που την παιδικότητα μου αυτή την κουβαλώ μέσα μου ακόμη, είναι η δύναμη μου.

9. Θέλω κλείνοντας, να μου ξεχωρίσεις στη μέχρι τώρα πορεία σου δυο-τρεις στιγμές που ήταν πολύ σημαντικές για σένα;

 Εκτός από τον δίσκο μου που είναι η πιο σημαντική καλλιτεχνική στιγμή μου έως τώρα, θα ξεχώριζα σε επίπεδο ζωντανών εμφανίσεων σίγουρα την πρώτη φορά που συνεργάστηκα με τον Γιάννη Σπανό το 2009 στο «Χαμάμ» και «ενηλικιώθηκα» ως ερμηνευτής, την τριετή συνεργασία μου με τον Γιώργο Χατζηνάσιο που κορυφώθηκε με μια εξαιρετική συναυλία στο δημοτικό θέατρο Λαμίας στα τέλη του 2014, την παράσταση του μουσικοθεατρικού έργου «Τα πάθη της Αγάπης» του Θανάση Σάλτα και της Πηγής Λυκούδη στο θέατρο Bademler στη Σμύρνη και την ευτυχή σύμπραξη μου με την Πένυ Ξενάκη, την Μαρία Κανελοπούλου και τον Γιώργο Τσοκάνη στον «Ακροβάτη» για δύο σεζόν (2011-2013) όπου πραγματικά ζήσαμε μοναδικές στιγμές με τον κόσμο που μας τίμησε με την παρουσία του και το θερμό του χειροκρότημα.

Ό,τι Μας Ανήκει

Τα Δαγκωμένα Μήλα