NLP RADIO GR: Απόστολος Ντίας - "Έντεκα", ακούσαμε το νέο του άλμπουμ

Όλοι γνωρίζουν ότι η συμπρωτεύουσα έχει δώσει πάρα πολλά στο ελληνόφωνο Rock. Από τη δεκαετία του '80 άπειρα σχήματα από κάθε γειτονιά τζαμάρισαν στα υπόγεια των σπιτιών τους ή στα στούντιο της πόλης και εξαιρετικά σχήματα προέκυψαν καλύπτοντας κάθε παρακλάδι του συγκεκριμένου ήχου.

Στο ντεμπούτο του με γενικό τίτλο "Έντεκα" ο Απόστολος Ντίας δίνει στον ανυποψίαστο ακροατή ισάριθμες συνθέσεις σε μουσική και στίχους του ιδίου! Αυτομάτως αυτό ανεβάζει την προσδοκία μου να πατήσω το play και να ακούσω. Είναι σημαντικό για μένα να έχω μια πλήρη εικόνα του ψυχισμού του καλλιτέχνη. Και πράγματι το "Έντεκα" είναι μια κατάθεση ψυχής!

Ο Ντίας έχοντας γερές βάσεις στη rock ξετυλίγει αρετές δημιουργού. Έτσι, άλλοτε ροκάρει δυνατά με κομμάτια σαν το "Πόσο Ακόμα" φέρνοντας στο μυαλό ακόμα και punk αισθητικής ηχοχρώματα (άκου τις δεύτερες φωνές) ή το "Λαβύρινθος" με τη σχεδόν new wave/punk άποψη που φλερτάρει έντονα με τα Ξύλινα Σπαθιά, άλλοτε έχει την γλυκιά μελαγχολία των Τρύπες και του Αγγελάκα (άκου την εισαγωγή του "Ποτέ Ξανά"). Σε κάποιες συνθέσεις είναι αισθαντικός ("Δώσε μου λίγη Σιωπή"), ενώ σε άλλες δείχνει φωνητικές αρετές που ακούει κανείς σε σύγχρονα ιταλικά τραγούδια ή σε τραγούδια δημιουργών όπως ο εξαιρετικός Κύπριος συνθέτης μας Γιώργος Θεοφάνους ("Πώς Μπορείς"). Και φτάνουμε στο "Περαστικός", το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, όπου παρελαύνουν οι καλύτερες στιγμές του Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε μια εξαιρετική σύνθεση που μου έφερε στο μυαλό τον αείμνηστο τεράστιο Αντώνη Βαρδή, αλλά και τη ρυθμική αγωγή των Led Zeppelin! Απλά συγκλονιστικό τραγούδι με μια από τις καλύτερες ενορχηστρώσεις που έχουμε ακούσει τελευταία!

Η χροιά της φωνής του Ντία άγρια, αλλά ταυτόχρονα ζεστή και οικεία, αφηγείται ιστορίες που ο ίδιος συνέγραψε. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό κατά τη γνώμη μου καθώς όταν το τραγούδι αποκτά βιωματικό χαρακτήρα, ο δημιουργός δε στέκεται απαραίτητα στα τεχνικά χαρακτηριστικά (που και αυτά είναι εξαιρετικά εδώ), αλλά ξεδιπλώνει το συναίσθημα. Κι αυτό είναι που λείπει από τη σύγχρονη δισκογραφία, αλλά και την εποχή μας γενικότερα.