Έλλη Τρίγγου: Ξέρεις πόσες φορές έχω πει ότι ζω λάθος;

Πίνει γουλιές καφέ. Σηκώνει ψηλά τα μπουκλωτά μαλλιά της για να δροσιστεί. Το ημερολόγιο όπου σημειώνει τις υποχρώσεις των επόμενων ημερών γράφει το όνομα της. Της το έκανε δώρο μια κυρία που πήγε να τη δει στο θέατρο. Είναι χαρούμενη γι΄αυτό.

Μεσημεράκι στο κέντρο με ήλιο καλοκαιρινό. Όλα μοιάζουν να υποδύονται μια καθημερινότητα που ξέραμε. Μα, από τα πρώτα λεπτά κουβεντιάζοντας με την ‘Ελλη Τρίγγου, η ψευδαίσθηση ανατρέπεται. Γειωμένη, ενεργή, δουλευταρού, με αγωνιστικό ταπεραμέντο “συνάντησε” έναν άλλο ευατό τους τελευταίους (σκληρούς για όλους) μήνες, έναν εαυτό που τον είχε κάπως κρυμμένο, ικανό να δοκιμάσει να ενταχθεί και να συνδιαμορφώσει τη νέα πραγματικότητα.

Ηθοποιός με σύντομη αλλά πυκνή πορεία, συνομιλήτρια με ευθύ και συγκροτημένο λόγο, έχει αποφασίσει από καιρό πως δεν θα επαναπαυθεί σ’ αυτό που βλέπει κανείς στην άλλη πλευρά του τραπεζιού: Ένα όμορφο κορίτσι. Κάτι που ασφαλώς αποδεικνύεται και εδώ, στο concept του Art Meets Fashion. Αλλά, ακόμα κι όταν αποφασίζει να μιλήσει για όσα την έχουν φέρει μπροστά, θα σταθεί στην ουσία τους.

Για την Έλλη Τρίγγου, οι «Άγριες Μέλισσες» δεν είναι απλώς μια μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία αλλά ο νέος κανόνας που αναδεικνύει τι σημαίνει ένα επίτευγμα των πολλών. Το θέατρο δεν είναι επίφαση ποιότητας αλλά μια ψυχική αναγκαιότητα. Μια φεστιβαλική ταινία δεν είναι ευκαιρία για διεθνή καριέρα αλλά μια δυνατότητα ν’ ακουστεί η φωνή της δυνατά. Η προσωπική της ζωή δεν είναι χώρος για κουτσομπολιά αλλά έδαφος για συνεργασία. Αυτή είναι η Ελλη Τρίγγου. Είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή;

Πως στέκεσαι απέναντι στην τρέχουσα συνθήκη; Ο κλάδος σου βρίσκεται σε μια απίστευτη δίνη εξελίξεων.

Δεν είμαι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της πλειοψηφίας των ηθοποιών που είναι άνεργοι. Είμαι απο τις εξαιρέσεις και το λέω με πίκρα και ευγνωμοσύνη. ‘Εχω το προνόμιο να πηγαίνω κάθε μέρα για δουλειά στο γύρισμα, να κάνω πρόβες -με ένα μόνο συμπαίκτη- γιατί απ’ ότι καταλαβαίνω οι μεγάλες παραγωγές θα είναι πιο δύσκολο να πραγματοποιηθούν. Η αγορά έχει παγώσει, ο χειμώνας είναι αβέβαιος, δειλά θα γίνουν κάποια πράγματα το καλοκαίρι. Μπροστά σε όλο αυτό ήρθε η απάντηση από το κίνημα των Support Art Workers μέσα από το οποίο εκτιμώ πως θα προκύψουν σημαντικές εξελίξεις. Όσο συμβαίνουν όλα αυτά εκεί έξω, εμείς διεκδικούμε δίκαιες εργασιακές συνθήκες στη δουλειά μας. Εφαρμόζουμε στο μικρόκοσμο μας το μεγάλο στοίχημα. Θέλω να πω, δηλαδή, πως ο τρόπος που επιλέγεις να ζεις και να εκπέμπεις κάνει την ίδια δουλειά σε όποιο σημείο και να βρίσκεσαι. Η απόρριψη και η υποτίμηση που δέχτηκε ο κλάδος έφεραν και την ανάγκη για γνώση, ενημέρωση και επιτέλους, για οργάνωση και διεκδίκηση. Δυστυχώς, το επάγγελμα του ηθοποιού εμπεριέχει τόση ματαιοδοξία και εκμετάλλευση ώστε πολλοί – προκειμένου να βρίσκονται μέσα σε αυτό – διατίθενται ή αναγκάζονται να κάνουν παραχωρήσεις δικαιωμάτων.

Έχεις μπει στο τριπ των παραχωρήσεων;

Συμβιβασμούς ως προς την ισορροπία του συνόλου, ναι. Παραχωρήσεις ως προς την αξία της δουλειάς μου, όχι.

Να επανέλθουμε όχι σε αυτό που ήμασταν – αυτό έχει αποτύχει παταγωδώς – αλλά σε μια νέα αλήθεια

Ανησυχείς για το μέλλον του κλάδου;

Επειδή πέρασα μια μεγάλη περίοδο φόβου, αποφάσισα να “γυρίσω το διακόπτη” και να σκεφτώ θετικά. Γνωρίζω πως έρχονται δύσκολες μέρες για όλους και φυσικά για ανθρώπους του κλάδου μας. Το θέατρο και κάθε είδους τέχνη – κακώς, πολύ κακώς – δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης. Κακώς, γιατί η τέχνη είναι βασική προϋπόθεση για την καλή ψυχική και πνευματική μας υγεία. Φαίνεται πως θα έχουμε απώλειες, αλλά όσοι επιβιώσουν θα είναι πιο ισχυροί από πριν, πιο συνειδητοποιημένοι. Από εκεί και πέρα, ενδεχομένως ν’ ανοίξει ο δρόμος και για άλλους τρόπους έκφρασης· ίσως χρειαστεί ο κλάδος μας να αναπροσαρμοστεί.

Εσύ έχεις καταλήξει: Ανήκεις σε αυτούς που αγαπούν αυτή τη δουλειά, πραγματικά;

Πολύ. Πρόκειται για μια δουλειά που μας επιτρέπει να ζούμε θεϊκές εμπειρίες. Αποποινικοποιεί τα σκοτάδια μας και μας καλεί να συναντηθούμε με τους άλλους και το μέσα μας. Είναι μια δουλειά που, δεν της φαίνεται πάντα, αλλά επενδύει στο »μαζί». Η τέχνη μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο αλλά αλλάζει τους ανθρώπους. Και οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Αυτά δεν απορρίπτουν βέβαια το ενδεχόμενο να στραφεί εντελώς αλλού ο δρόμος μου αν χρειαστεί ή αν το θελήσω.

Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω, που στέκεται το βλέμμα σου περισσότερο;

Στέκομαι σε όσους έχουν περισσότερη ανάγκη, σε όσους κάνουν πράξεις αλληλεγγύης, σε ό,τι προτείνει αλλαγές και βελτιώσεις για το επόμενο βήμα. Στρέφομαι προς το καλό. Προτιμώ να επενδύσω σε αυτό γιατί το υπόλοιπο κομμάτι – ο φόβος και η τρομολαγνεία – είναι επίσης μαζί μας αλλά κρύβουν μεγάλη ακινησία. Ενώ η λαχτάρα, ακόμα και ο θυμός, έχουν μια κίνηση προς τα κάπου. Εύχομαι αυτός ο αναγκαστικός εγκλεισμός να δυνάμωσε την ανάγκη μας για πραγματική, ουσιαστική ελευθερία.

Πώς επέδρασε η πραγματικότητα του lockdown σε σένα;

Όταν ανακοινώθηκε η καραντίνα η πρώτη σκέψη μου ήταν: «Μα, με άκουσε κανείς;». Ένα κομμάτι μου – μετά από μια εξαντλητική σεζόν – αναζητούσε μια στάση. Ένα άλλο ωστόσο, έζησε το φόβο και την αγωνία για τους αγαπημένους μου – φοβόμουν να δω τη μαμά μου η οποία, παρεπιπτόντως, ήταν ψύχραιμη. Την ίδια ώρα, όλα τα ΜΜΕ εξέπεμπαν σήματα θανάτου και καταστροφής που ήταν αδύνατο να σε αφήσουν ανεπηρέαστο. Σταδιακά και αφού ξεκουράστηκα και μπόρεσα να σκεφτώ καθαρά, άρχισα να αφαιρώ όσα δεν με βοηθούσαν. Κι αφού άδειασα και βίωσα το απόλυτο τίποτα, άρχισα να γεμίζω με ότι ήθελα πραγματικά. Πέταξα το μισό σπίτι, σαπούνισα και διακόσμησα ό,τι έμεινε, ενημερωνόμουν επιλεκτικά και όχι με ότι έπεφτε μπροστά μου, ζωγράφιζα και κυρίως με άκουσα. Ίσως για πρώτη φορά.

Αν μπορούσα να το ορίσω κάπως, θα έλεγα πως θέλω να παίζω σ’ ένα θέατρο κυτταρικό, αναγκαίο

Πώς πιστεύεις ότι πρέπει να αφομοιώσουμε αυτή την εμπειρία μέσα στο επόμενο διάστημα;

Ελπίζω να κρατήσουμε αυτή τη μνήμη, τι συνέβη, τι κάναμε, πως εκατομμύρια άνθρωποι βάλαμε στην άκρη το Εγώ μας και στερηθήκαμε την ελευθερία για να προστατέψουμε το είδος μας. Γίναμε όλοι Ένα. Ας το θυμόμαστε αυτό και ας το ενσωματώσουμε στη ζωή μας· μπορούμε να γίνουμε εφευρετικοί στο πως θα επανέλθουμε. Να επανέλθουμε όχι σε αυτό που ήμασταν – αυτό έχει αποτύχει παταγωδώς – αλλά σε μια νέα αλήθεια.

Τι θέλεις πραγματικά ν’ αναθεωρήσεις;

Όλο αυτό το παγκόσμιο σοκ, εμπεριέχει μια μετακίνηση που κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποφύγει. Όλα αλλάζουν. Έτσι και το μέσα μας. Ξέρεις πόσες φορές έχω πει ότι ζω λάθος; Φαντάσου να ζήσω όλη μου τη ζωή πάνω στο λάθος. Φαντάσου πόσοι άνθρωποι το έχουν κάνει και θα το κάνουν. Αυτό το σταμάτημα ήταν μια τόσο τρομερή ευκαιρία. Φυσικά, χάθηκε τόσος κόσμος και τις συνέπειες θα τις κουβαλάμε για καιρό, αλλά στ’ αλήθεια έχουμε κάνει ποτέ παύση; Μια παύση που δεν είχε ούτε πριν, ούτε μετά. Ζήσαμε μια περίοδο όπου δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το αύριο, το πριν είχε θολώσει και βρισκόμασταν στο απόλυτο τώρα. Για πρώτη φορά παγκοσμίως. Όλοι μαζί. Δε μπορεί, κάτι καλό θα υπάρχει μέσα σε αυτή την ιστορία.

Ποιο είναι το αδιαπραγμάτευτο κέντρο σου όταν τα πάντα κλυδωνίζονται με τέτοια σαρωτική δύναμη;

Στη φύση όλα λειτουργούν ρολόι. Ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί για να εναρμονίζεται με αυτό το φυσικό σύστημα και να εξελίσσεται προς το καλό, προς τη δημιουργία, την ομορφιά. Σε αυτά πιστεύω και αυτός είναι ο προορισμός μας. Και παρότι το ανθρώπινο είδος έχει αποκλίνει εντελώς απ’ όλα αυτά, πιστεύω – πως είτε θέλουμε, είτε όχι – εκεί θα πάμε. Αυτό με παρηγορεί, με συμφιλιώνει κάπως με τα πράγματα. Άλλωστε σκέφτομαι πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα – ευτυχώς.

Αν κάτι κρατούσε για πάντα ποιο θα επέλεγες να είναι;

Το μόνο πράγμα που αξίζει να κρατήσει για πάντα είναι η αγάπη. Όλα τα υπόλοιπα που μας συμβαίνουν είναι μαθήματα. Το πως θα πάμε παρακάτω είναι στο χέρι μας. Αν δεν είχα αυτές τις αποτυχίες, δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι τώρα. Αν δεν είχα συναντήσει το μεγάλο μου έρωτα, δεν θα ήξερα πως είναι. Αν δεν με είχε πληγώσει κάποιος, δεν θα ήξερα ποια είναι τα όρια μου και πως θέλω να μου φέρονται.

Οι «Άγριες Μέλισσες» είναι μια επιβεβαίωση ότι έχουμε φύγει από την ανάγκη να προβάλλουμε τα πάντα πάνω σε μονάδες

Τι σε έφερε στο θέατρο;

Η ανάγκη για έκφραση και η άγνοια κινδύνου.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την αποφοίτηση σου από την δραματική σχολή, έχεις κάνει φεστιβαλικό σινεμά, θέατρο, σειρά ευρωπαϊκής κλίμακας, ελληνική σειρά φαινόμενο. Είναι θέμα τύχης, ταλέντου ή τέλος πάντων που τα αποδίδεις όλα αυτά;

Δεν υπάρχει κανόνας· η διαδρομή του καθενός είναι τόσο προσωπική. Αν με ρωτούσες θα σου έλεγα πως δεν πιστεύω στην τύχη, πιστεύω πως ορίζουμε, μ’ έναν τρόπο, τα πράγματα. Τα καλούμε, συνειδητά ή ασυνείδητα. Δηλαδή, για όσα συνέβησαν μέσα σε αυτή την τετραετία δεν σημαίνει ότι στα προηγούμενα χρόνια δεν προετοιμαζόμουν γι’ αυτά, είτε το ήξερα είτε όχι. Ασφαλώς, παίζουν ρόλο οι συγκυρίες, η χρονική συνθήκη, το να είσαι ανοιχτός, διαθέσιμος και να ονειροπολείς. Για παράδειγμα, έχω ευχηθεί πολλές φορές να συνεργάζομαι με τους καλύτερους ανθρώπους. Να βρίσκω πάντα γύρω μου καλύτερους ανθρώπους από μένα, τρελαμένους με ό,τι κάνουν για να με παίρνουν μαζί τους. Σε πληροφορώ ότι έρχονται απίστευτοι άνθρωποι κοντά μου. Είναι τύχη αυτό;

Δηλαδή, τι άλλο έχεις ευχηθεί που όντως συνέβη;

Ξεκινώντας με το «Suntan» την υπέροχη ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου – η οποία ήταν η αρχή των πραγμάτων – ευχήθηκα να δει την ταινία όσο περισσότερος κόσμος γίνεται. Και συνέβη. Ταξίδεψε στα φεστιβάλ όλου του κόσμου. Αργότερα ευχήθηκα να ταξιδέψω στο εξωτερικό – ήταν η περίοδος που είχε προκύψει η συμμετοχή μου σε δύο ξένες παραγωγές. Ύστερα ζήτησα να μάθω το θέατρο, να μπω σε θιάσους, να κάνω χιλιόμετρα στη σκηνή. Έγινε. Συνεργάστηκα με υπέροχους ανθρώπους. Κι αυτό πάει αλυσιδωτά μέχρι σήμερα. Από την άλλη, έχω ευχηθεί άπειρες πολλές φορές να διασωθεί το περιβάλλον, να σταματήσουν οι πόλεμοι – αλλά αυτά δεν εισακούστηκαν.

Στο θέατρο έχεις συμμετάσχει σε καλές παραστάσεις αλλά δείχνεις να μην έχεις δώσει ένα στίγμα. Ποιο είδος θεάτρου τελικά αγαπάς;

Καλή ερώτηση, το ψάχνω ακόμα. Πάντα θέλω να βρίσκομαι μέσα σε ωραία σύνολα, σε »υγιείς οικογένειες» άσχετα από το ρόλο μου μέσα σε αυτές. Δεν εύχομαι ρόλους αλλά συναντήσεις. Αν μπορούσα να το ορίσω κάπως, θα έλεγα πως θέλω να παίζω σ’ ένα θέατρο κυτταρικό, αναγκαίο. Η πρώτη παράσταση που έπαιξα μετά την σχολή ήταν το «Στέλλα κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη. Από εκεί που μάθαινα τι είναι θέατρο πέρασα σε ό,τι δεν είναι θέατρο. Και συνάντησα έναν κόσμο με απίστευτο πλούτο που μου έμαθε να εκτίθεμαι πραγματικά, να καταθέτω την ψυχή μου. Αυτή η ειλικρίνεια, η αμεσότητα, η γείωση της αλήθειας με ενδιαφέρει. Μου αρέσει το θέατρο του Οικονομίδη, της Κιτσοπούλου, του Μπισμπίκη. Από την άλλη, λαχταράω και την ποίηση, το πώς σε παραμυθιάζει. ‘Εχω ακόμα δρόμο, κάθε δουλειά με πάει πιο κοντά σε αυτό που θέλω, αναγνωρίζω τι μου ταιριάζει, τι είμαι ικανή να κάνω, ποια είναι τα εργαλεία μου.

Ξέρεις τι μπορείς να κάνεις;

Ξέρω ν’ ακούω, να βρίσκομαι στο παρόν, να νοιάζομαι για τους άλλους και να βουτάω με πολλή χαρά σε αλλοπρόσαλλες καταστάσεις.

Κάποια στιγμή είπα «τέλεια, είμαι ένα όμορφο κορίτσι – κανένα πρόβλημα. Είμαι και πολλά άλλα»

Δηλώνεις θεατρίνα;

Καταρχάς, δηλώνω άνθρωπος.

Πώς σου φαίνεται που μετά από κάποια σημαντικά βήματα, χρειαζόταν η τηλεόραση για να σε μάθει το κοινό;

Σύνηθες και λογικό.

Πιστεύεις πως η αναγνωρισιμότητα θα φέρει προτάσεις από μεγάλες σκηνές;

Δεν το γνωρίζω. Είναι γεγονός πως υπάρχει ένα σύστημα που αναζητά πιο γνωστά πρόσωπα. Πάντως για μένα δεν υπάρχει η ανάγκη ταμπέλας στο θέατρο. Κάθε συνεργασία παίρνει την αξία που της δίνουμε. Τίποτα δεν είναι σημαντικό αν δεν το κάνουμε εμείς να είναι.

Η τηλεόραση τι σου έμαθε; Κι επίσης, αυτό που σε αναγνωρίζουν όλοι σου τρέφει κάτι;

Είναι ωραίο που ακούω ανθρώπους να παίρνουν χαρά από τη δουλειά μου. Αλλά χαίρομαι κυρίως γιατί οι περισσότεροι το επικροτούν ως κάτι συλλογικό. Οι «Άγριες Μέλισσες» είναι μια επιβεβαίωση ότι έχουμε φύγει από την ανάγκη να προβάλλουμε τα πάντα πάνω σε μονάδες. Αυτό το μοντέλο το ζήσαμε και πάει τώρα. Δεν το έχουμε ανάγκη γιατί δεν έχουμε ανάγκη να είναι κάποιος μπροστά και να μας λέει πως γίνεται και τί να κάνουμε. Στη νέα αφήγηση είναι όλοι πρωταγωνιστές, εξίσου απαραίτητοι και χρήσιμοι. Γι’ αυτό νιώθω πως οι δική μας σειρά δημιουργεί μια τάση για άξιες δουλειές συνόλου. Κι αυτό είναι μια νίκη.

Δίστασες μπροστά στο δεδομένο της υπερπροβολής;

Δεν το πολυσκέφτηκα, να σου πω την αλήθεια. Ευτυχώς δεν έχει συμβεί κάτι ακραίο. Όλα έχουν κυλήσει ωραία. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που χειρίζονται καλύτερα από μένα το κομμάτι της προβολής. Όσο λατρεύω την επικοινωνία άλλο τόσο καταλαβαίνω και την ησυχία και όπου τη βρω την απολαμβάνω.

Με τον Αργύρη νιώθω σαν να συνεργάζομαι με τον υπόλοιπο εαυτό μου

Ωστόσο, έχεις “παίξει” με την εικόνα σου στα media. Έχεις την αυτοπεποίθηση του ωραίου κοριτσιού;

Για χρόνια είχα μια άρνηση με την εικόνα μου. Δεν ήθελα να ασχολούμαι μ’ αυτό, από αντίδραση. Δεν ήθελα οι άλλοι να νομίζουν ότι είμαι απλώς ένα όμορφο κορίτσι κι έκανα ότι μπορούσα για να το κρύβω. Κάτι έψαχνα μάλλον. Βλέπεις ο καθένας έχει τους δαίμονες του. Το θέατρο, η έκθεση γενικότερα, έχει βοηθήσει να συμφιλιωθώ μ’ αυτό. Κάποια στιγμή είπα «τέλεια, είμαι ένα όμορφο κορίτσι – κανένα πρόβλημα. Είμαι και πολλά άλλα». Μεγάλη ανακούφιση. Τώρα μπορώ να το χαίρομαι και όποτε θέλω να παίζω μ’αυτό.

Ποιες καλλιτεχνικές εμπειρίες έχουν σταθεί καθοριστικές γι’ αυτό που είσαι τώρα;

Κανένα δεν ήταν λιγότερο σημαντικό από τα άλλα. Όλα ήταν βήματα για να μάθω.

Τι ρόλο έπαιξε ο Αργύρης Πανταζάρας στην πορεία σου μέχρι τώρα;

Μόλις εγώ ξεκινούσα, ο Αργύρης είχε ήδη διανύσει πολλά χιλιόμετρα. Έχω δει από κοντά τη διαδρομή του και τι σημαίνει να ανακαλύπτεις κάθε φορά τον εαυτό σου απ’ την αρχή χτίζοντας μια πορεία. Μ’ έχει εμπνεύσει πολύ, έχω δει τα λάθη και τα σωστά του, είναι ένας πολύ καλός δάσκαλος και σύμμαχος.

Και τώρα συνεργάτης στη νέα παράσταση που ετοιμάζετε, το «This is not Romeo and Juliet».

Κάθε σχέση είναι μια συνεργασία και το αντίστροφο. Εμείς χτίζουμε πολύ καλά και τα δύο. Είναι μια εξαιρετική στιγμή και για τους δυο μας τώρα που βρεθήκαμε γιατί είμαστε αρκετά ώριμοι να το διαχειριστούμε χωρίς να μπλεχτούμε. Το έχουμε πετύχει και χαιρόμαστε πάρα πολύ που δουλεύουμε μαζί. Νιώθω σαν να συνεργάζομαι με τον υπόλοιπο εαυτό μου.

Έχοντας αφήσει και το συναίσθημα στην άκρη.

Η παράσταση που κάνουμε με τον Αργύρη δεν έχει σκοπό να μιλήσει για την αγάπη μας. Η αγάπη μας είναι εδώ και θα είναι. Κάνω μια παράσταση μ’ ένα συνάδελφο που εκτιμώ πάρα πολύ, που είμαι θαυμάστρια του. Θα προσπαθήσουμε να πούμε την ιστορία του άνδρα και της γυναίκας στους αιώνες και όχι την ιστορία του Αργύρη και της Έλλης.

Παίρνω το ρίσκο της ευθύνης να είμαι κάθετη για όσα πιστεύω πως ωφελούν όλους

Γενικά, στόχους θέτεις;

Έχω ένα όνειρο να πάω με το θέατρο όπου υπάρχει πληγή. Σε φυλακές, δομές, νοσοκομεία, καταυλισμούς. Ήδη συμβαίνει αυτό αλλά πρέπει περισσότερο. Δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια να βλέπουν θέατρο και τώρα είναι πιο εύκολο να γίνει αυτό κατανοητό αφού όλοι το στερηθήκαμε. Με συγκινεί βαθιά αυτό που μπορεί να προκαλέσει η τέχνη σε ανθρώπους που έχουν χάσει το κέντρο τους. Α, θέλω να παίξω και τη Μήδεια.

Αν αναλάμβανες μια εξωκαλλιτεχνική αποστολή ποια θα ήταν αυτή;

Θα πήγαινα όπου υπάρχει περισσότερη ανάγκη. Από το να βοηθήσω να μάθουμε όλοι σωστή ανακύκλωση, μέχρι να καθαρίσω παραλίες, να φροντίσω ζώα, να φυτέψω δέντρα, να ενημερωθώ σωστά για το πως να παράγω και να καταναλώνω ενέργεια χωρίς να επιβαρύνω τον πλανήτη, να χτίσω σχολείο εκεί που τα παιδιά δεν έχουν, κυρίως να καταπολεμήσω το ρατσισμό μέσα από τη γνώση. Όλα ξεκινάνε από την οδυνηρή ψευδαίσθηση του ανθρώπου που νομίζει ότι διαφέρει από τους όμοιους του.

Είσαι επαναστατική, αντιδραστική φύση;

Όλοι είμαστε. Απλά πολλοί το έχουν ξεχάσει. Έχοντας κάποια πράγματα στο μυαλό μου πολύ καθαρά, πολλές φορές δυσκολεύομαι να διανοηθώ ότι δεν είναι για όλους. Οπότε παλεύω να βρω την ισορροπία. Κάποτε πάλευα με λάθος τρόπους γιατί κανείς δεν σε ακούει όταν φωνάζεις. Όταν το αντιλήφθηκα, άλλαξα τον τρόπο που υποστηρίζω τη θέση μου. Τουλάχιστον προσπαθώ. Σίγουρα πάντως, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς: Παίρνω το ρίσκο της ευθύνης να είμαι κάθετη για όσα πιστεύω πως ωφελούν όλους.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ: www.monopoli.gr