Καλλιτεχνικά ανεξάντλητη, η κορυφαία συνθέτρια επέστρεψε στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού δίνοντας μία αξέχαστη συναυλία!
Τριάντα ένα χρόνια είχε να κάνει συναυλία η Ελένη Καραΐνδρου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
Τριάντα ένα χρόνια που πέρασαν με την ίδια παραγωγική και δραστήρια, ταγμένη στο σινεμά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όπως και γενικά στη μουσική για εικόνα.
Κι αν τότε είχε εμφανιστεί με λευκή φορεσιά, με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Ζιλ Ντασέν, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και την πνευματική ηγεσία του τόπου στις πρώτες θέσεις του αρχαίου θεάτρου, την περασμένη Παρασκευή εμφανίστηκε με μαύρο σακάκι και παντελόνι, εξίσου αέρινη και αεικίνητη, παρουσιάζοντας με περισσή αγάπη τους μουσικούς της και τους συνεργάτες της!
Έτσι, πολιτικούς μπορεί να μην είδαμε στη συναυλία της, εκεί ήταν όμως φίλοι της και σημαντικοί καλλιτέχνες που έσπευσαν να την τιμήσουν: Μεταξύ άλλων, η Μαρία Φαραντούρη και ο Τηλέμαχος Χυτήρης, η Μελίνα Τανάγρη και η πιανίστρια Ντόρα Μπακοπούλου, ο Μάριος Φραγκούλης και ο στιχουργός Παρασκευάς Καρασούλος, οι εικαστικοί Ανδρέας Μαράτος και Ανδρέας Γεωργιάδης, η χήρα του Θόδωρου Αγγελόπουλου, Φοίβη, και φυσικά ο σύζυγος της, Αντώνης Αντύπας, που είχε τη σκηνοθετική επιμέλεια της βραδιάς και που φαινόταν πόσο την καμάρωνε ανάμεσα από το πλήθος!
Η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά τις εννιά το βράδυ και τερματίστηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα - μία χορταστική συναυλία δηλαδή που διήρκεσε τρεις ολόκληρες ώρες μαζί με το 10λεπτο διάλειμμα και τα τρία ανκόρ, κατόπιν «απαίτησης» του κοινού από τη συνθέτρια και τους μουσικούς της. Οι οποίοι μουσικοί είχαν πάρει από νωρίς τις θέσεις τους στο stage:
Ένα σύνολο εγχόρδων και η Στέλλα Γαδέδη στο φλάουτο, ο Βαγγέλης Χριστόπουλος στο όμποε, ο Αλέξανδρος Μποτίνης στο βιολοντσέλο, ο Ντίνος Χατζηιορδάνου στο ακορντεόν, ο Άρης Δημητριάδης στο μαντολίνο και στα δεξιά της σκηνής, δίπλα στην τραγουδίστρια Σαβίνα Γιαννάτου, ο Σωκράτης Σινόπουλος στην πολίτικη λύρα και το λαούτο, ο Νίκος Παραουλάκης στο νέι, ο Στέφανος Δορμπαράκης στο κανονάκι και ο Γιώργος «Κρης» Κοντογιάννης στην κρητική λύρα και τα κρουστά. Κι όταν εισήλθε στο χώρο η Καραΐνδρου και κάθισε στο πιάνο της, λογικό ήταν να αποσπάσει το πιο θερμό και εμψυχωτικό χειροκρότημα του κοινού, που είχε γεμίσει το Ηρώδειο!
Και εξηγούμαι: Είναι άλλο πράγμα η δισκογραφία και άλλο η συναυλία! Έτσι, μπορεί εγώ να έχω λιώσει το CD από τότε που έφτασε στα χέρια μου, χαρακτηρίζοντας το κιόλας «καλύτερο δίσκο για το 2018», κάποιες γηραιές κυρίες δίπλα μου όμως με ρωτούσαν συνέχεια «ποιο είναι» ή «από που είναι» το τάδε κομμάτι. Ας πρόσεχαν!
Στην είσοδο του θεάτρου, οι ταξιθέτες είχαν φροντίσει να μας προμηθεύσουν το τετρασέλιδο έντυπο με το πρόγραμμα της συναυλίας αναλυτικά! Προσωπικά, αφέθηκα για μιαν ακόμη φορά στη μουσική της Ελένης και στις μοναδικές ελεγείες της, που πετύχαιναν ανέκαθεν να αυτονομηθούν από τις εικόνες, για τις οποίες δημιουργήθηκαν.
Συχνά τα μάτια έκλειναν και τα κεφάλια σηκώνονταν προς τον ουρανό, όση ώρα ακούγαμε αγαπημένα ήδη θέματα, σαν το «Waltz of Hope», όση ώρα επίσης η Σαβίνα χρησιμοποιούσε τη φωνή της σαν αυτόνομο μουσικό όργανο και ο ήχος από τη λύρα του Σινόπουλου και το κανονάκι του Δορμπαράκη μάς ταξίδευαν από την Ανατολή ως τη Δύση και το αντίστροφο, συντελώντας σε ένα κλίμα μυστικιστικό - να το πω - και μυσταγωγικό, ασύμβατο μάλλον με την τρέχουσα μίζερη καθημερινότητα του καθενός. Και γι' αυτό ακριβώς ψυχοθεραπευτικό!
Στο β' μέρος ακούσαμε μουσικές και τραγούδια της Καραΐνδρου από τις πιο γνωστές δουλειές της σε θέατρο, σε τηλεόραση και σε κινηματογράφο: Από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου φυσικά, αλλά και των Μαργκαρέτε φον Τρόττα, Χριστόφορου Χριστοφή, Τώνιας Μαρκετάκη, από τη σειρά «Το 10» του Καραγάτση και από τα θεατρικά έργα «Ο γλάρος» και «Τρωάδες»/ «Γυάλινος κόσμος» σε σκηνοθεσία αντιστοίχως Ζιλ Ντασέν και Αντώνη Αντύπα. Εκεί ο κόσμος «λύθηκε» και πρόσφερε αφειδώς το χειροκρότημα του, όπως συνέβη στο «Θέμα της Αιωνιότητας» από το αγγελοπουλικό «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» ή στο «Adagio για σαξόφωνο» με τον David Lynch να έχει κάνει ήδη την εμφάνιση του κι αυτός δίπλα στη Σαβίνα Γιαννάτου.
Πάντα αναρωτιόμουν για ποιο λόγο δεν είχαν συνεργαστεί ποτέ οι δυο τους και πάντα η απάντηση ήταν μία: Διότι, απλούστατα, η κάθε μία έκανε τα δικά της, κινούμενες σε διαφορετικούς φαινομενικά, αλλά ολόιδιους αισθητικά, δρόμους.
Μπορεί η Καραΐνδρου να γράφει πάντα τραγούδια - τραγουδένια, βάζοντας τα γυαλιά σε πολλούς τραγουδοποιούς μας (τό'χω πει πολλές φορές αυτό), ωστόσο τη Σαβίνα είναι κάπως δύσκολο να τη φανταστείς σε τραγούδια της συνθήκης κουπλέ - ρεφραίν, ξέχωρα δηλαδή από την αυτοσχεδιαστική τάση που τη διακρίνει στον χειρισμό της φωνής της.
Κι όμως! Μπορεί η ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη να έδωσε τη δέουσα επική χροιά στην «Άρια της Ρόζας» από την ταινία του Χριστοφή, για παράδειγμα, μία ερμηνεία εφάμιλλη των πολιτικών τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη, όταν όμως η Σαβίνα Γιαννάτου τραγούδησε «Ρόζα, είσαι η Επανάσταση» έδωσε στους στίχους τη διάσταση του παραμυθιού, τη χαμένη παιδικότητα μιας ηρωίδας που πέρασε δια πυρός και σιδήρου!
Ακόμη και στο λατρεμένο «Ταξίδι στα Κύθηρα», που ανέλαβε ρόλο και ο Lynch με το σαξόφωνο του σε άλλη μία jazzy προσέγγιση του τραγουδιού, έτσι όπως έχουν κάνει στο παρελθόν ο Νταλάρας και η Φαραντούρη στις συναυλίες τους, η κατάθεση της Σαβίνας Γιαννάτου ήταν από τις πλέον συγκινητικές που έχουμε ακούσει!
Τι να πω και για το πανέμορφο «Τραγούδι της λίμνης», απ' το οποίο ο κόσμος «πιάστηκε», σιγοτραγουδώντας μαζί της τους στίχους της Αρλέτας!
Μου έκαναν εντύπωση και οι ενορχηστρωτικές καινοτομίες ειδικά στα τραγούδια. «Η τιμή της αγάπης», λόγου χάριν, ένα κομμάτι που έχουμε συνηθίσει τον κιθαροκεντρικό του ήχο, στη συναυλία αυτή ακούστηκε με το κανονάκι του Δορμπαράκη να συνοδεύει την τραγουδίστρια. Άποψη!
Βασικά, τα φώτα του Ηρωδείου δεν άναψαν και όλοι παρέμειναν στις θέσεις τους. Μόνο η Καραΐνδρου πήγε και ήρθε άλλες τρεις φορές, εμφανώς τρισευτυχισμένη, για να καθίσει ξανά στο πιάνο της και να μας χαρίσει μερικά ακόμη κομμάτια: Ένα θέμα από το τηλεοπτικό «10», το «Θέμα της Αιωνιότητας» και την «Τιμή της αγάπης», που ξανατραγούδησε η Γιαννάτου!
Η συναυλία της 14ης Ιουνίου 2019 ήταν η αποθέωση της Ελένης Καραΐνδρου σε έναν χώρο που, όπως είπαμε, είχε πάρα πολλά χρόνια να υποδεχτεί τη μουσική της! Ήταν ακόμη η συνειδητοποίηση πως η Καραΐνδρου παραμένει καλλιτεχνικά ανεξάντλητη, είτε παρουσιάζει τα καινούργια της έργα, είτε επαναπροσεγγίζει παλαιότερες «καθιερωμένες» εργασίες της!
Δεν ξέρω αν φύγαμε καλύτεροι άνθρωποι από το Ηρώδειο - μου ακούγονται και λίγο μπανάλ όλα αυτά - σίγουρα όμως πήραμε μαζί μας έναν αέρα της αγάπης, που θά'λεγε και ο Μιχάλης Γκανάς, νιώσαμε μια ψυχική ανάταση και αφήσαμε κατά μέρος τα προβλήματα μας. Δεν είναι και λίγο! Ψυχαγωγία δηλαδή εισπράξαμε με όλη την έννοια της λέξης, κάτι για το οποίο ευθύνονται η Ελένη Καραΐνδρου, η μουσική και οι μουσικοί της! Την ευχαριστούμε!
ΠΗΓΗ: https://www.koutipandoras.gr/article/triplo-encore-kai-i-apotheosi-tis-elenis-karaindroy-sto-irodeio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου